Columns
In de polder
Met een gevoel van ‘dit kan zo niet langer’ grijp ik ten slotte in.
Opeens was daar het moment dat ik me realiseerde: vanaf nu moet ik meer voor mijn ouders gaan zorgen. Dat kwam toch vrij onverwacht, misschien had ik het niet willen zien. Maar mijn vader knapt na een corona-infectie slecht op, zijn passageproblemen verslechteren acuut en hij valt erg af. Hij bezoekt zijn nieuwe, jonge huisarts, maar het mag niet veel baten. Met een gevoel van ‘dit kan zo niet langer’ grijp ik ten slotte in.
Kloppend hart
Blij dat mijn interventie had geleid tot aanpassing van medicatie.
Nog altijd blijkt dat we terrein kunnen winnen als het gaat om onze rol als medebehandelaar van onze patiënten. Zo sprak ik een patiënt tijdens een medicatiebeoordeling.
Echte markt
Vinden we dit acceptabel?
Stel, in 2016 kocht je een auto. Het model dat je koos, was toentertijd al even in gebruik, maar volgens de dealer zou er snel een update komen van de software.
Bedankt!
Het getuigt van warm zorghart dat je oudjes niet letterlijk in de stront laat zakken.
Twee jaar geleden schreef ik een ode aan de apothekersassistent in een column voor het PW. Maar hoe zit het dan met onszelf?
Opgegeven
Zonder uitleg, duiding van een professional gaat menigeen van het slechtste uit.
“Ze hebben me opgegeven, jongen”, aldus een destijds 90-jarig familielid. Er was kanker in de kleine teen geconstateerd en de artsen zagen af van operatie. In zijn ogen was hij dus de palliatieve fase ingegaan. Navraag leerde dat de kans dat hij zou overlijden door hoge leeftijd veel groter was dan dat dit door de tumor zou gebeuren. En een operatie op zijn leeftijd was niet zonder risico. Hij is 98 geworden en de tumor was niet de doodsoorzaak.
Samenwerking
Tegenwoordig zijn er voor samenwerking in onderzoek diverse opties.
Daar zaten we dan, mijn collega en ik met een groep artsen en researchverpleegkundigen in het ziekenhuis. Zij vanuit hun expertise als zorgverlener in het directe contact met de patiënt, wij als geneesmiddelleverancier met de bijbehorende expertise.
Vastloper
Dat is toch nog steeds heel veel.
Onrust aan de balie als een geneesmiddel niet leverbaar is; u weet er alles van. Ik bewaar de frustratie (en ja, soms ook agressie) die in me opkomt als mijn geneesmiddel niet leverbaar is tot ik thuis ben. Helaas hebben niet alle patiënten aan de balie die zelfbeheersing.
Chocolade
'Het bijzondere zit soms ook gewoon in het alledaagse.'
“Zooo, jij hebt een mooie reep chocola gekregen!” Ik wijs naar een dikke verpakking waarop duidelijk zichtbaar ‘bedankt’ staat gedrukt.
Hot hot hot!
Blij dat we onze patiënten tijdig hadden geïnformeerd.
Terwijl ik dit schrijf hebben we net enkele dagen tropische temperaturen achter de rug. Heerlijk op vakantie, met mijn benen in een koud badje, gingen mijn gedachten wel uit naar mijn patiënten. Voor mijn vakantie hadden we nog net een bericht de deur uitgedaan over wat te doen met medicatie tijdens een hittegolf.
Slallergie
Zo gaf een meneer aan soms allergisch te zijn voor NSAID’s.
Bij alle patiënten die wij spreken voor medicatieverificatie, vragen we ook eventuele allergie uit. Het bekende “Ik mag nooit meer antibiotica want daar word ik heel misselijk van” en “ik mag alleen het spécialité van alles want tegen generiek kan ik écht niet”, wordt vast breed herkend.
Personeel
Het personeel is hier van harte welkom!
Sinds 1 juli 2021 ben ik de eigenaar van de apotheek, wat gepaard gaat met lusten en lasten. Een van die lasten is het stukje ‘personeel’. Beter gezegd: personeel dat er niet is.
Opbouwen
Alles gericht op samenwerking in de eerste lijn.
In menig regio zijn de O&I-gelden (Organisatie en Infrastructuur) nu multidisciplinair geworden. Naast de huisartsen doen ook fysiotherapeuten, diëtisten, (thuis)zorgmedewerkers en apothekers mee aan de projecten.
Niet zo commercieel
Eerste ervaring met een nieuw geneesmiddel is idealiter een goede.
Enige tijd geleden sprongen mijn collega en ik een gat in de lucht toen een oncoloog positief reageerde op ons verzoek voor een afspraak in het ziekenhuis. Niets bijzonders zou je denken voor een farmaceut die vaker met artsen in gesprek is. Ware het niet dat deze oncoloog erom bekend stond dat zij zelden tot nooit mensen uit de farmaceutische industrie ontving.
De tijd vliegt
Een rare gewaarwording.
Het is inmiddels twaalf jaar geleden dat ik de politiek achter me liet. En nog steeds krijg ik regelmatig de vraag: “Mis je het niet?” Ja en nee. Ja, soms jeukt het en zou ik me wel weer eens willen roeren. Maar vaker nog ben ik blij dat ik niet altijd overal een mening over hoef te hebben.
Droge poeders
Hier is dus nog wel ruimte voor een duurzaamheidsscholing.
Toen dit voorjaar de ergste COVID-golven ons dorp gepasseerd waren en iedereen gevaccineerd was, leek het mij weer ’ns tijd voor een bezoek aan de astmaverpleegkundige. Immers: ik wilde nog steeds de puffer van mijn zoon ‘vergroenen’.
2041
Een kleurrijke toekomst creëren voor apothekers.
De VJA en de vervolgopleiding hebben leuke, toevallige overeenkomsten. Toen de VJA haar 25ste verjaardag vierde, bestond de vervolgopleiding ook 25 jaar. Zo’n mijlpaal zette alle betrokken partijen weer aan het denken. Wat hebben we bereikt in deze 25 jaar en wat willen wij in de toekomst nog bereiken?
Wat een ramp
De afgelopen twee jaar leken wel op een rampenfilm.
Ik heb een guilty pleasure. Ik kijk heel graag naar rampenfilms. Liefst zo catastrofaal mogelijk, met meteorieten, totale verwoesting en zombies.
Eigenwijs
Tot mijn verbazing vond ik het afbouwschema nog in onze afhaalkast.
Omdat maprotiline niet beschikbaar was, nam ik op vrijdagmiddag contact op met de huisarts om een alternatief voor te stellen: nortriptyline. In dit geval was het afbouwen van maprotiline relevant, dus ik stelde voor een schema te maken.
Opnieuw crisis
Het nut van een landelijk werkend crisisteam van apothekers.
Crisis? What crisis? Een mooi album van Supertramp, en helaas voortdurend actueel. De coronacrisis was voor velen een moment om over crisisbeheersing in de apotheek te gaan nadenken.
Kennis delen
Communicatie is essentieel voor optimaal geneesmiddelgebruik.
Een voorrecht vind ik het, dat ik mocht studeren en van alles over geneesmiddelen kon leren. Dit brengt ook verantwoordelijkheid met zich mee, misschien wel een verplichting, om de kennis te delen met de mensen voor wie die informatie is bedoeld: patiënten en collega-zorgverleners.