Pleidooi voor rem op protonpompremmers

Xie et al. verrichtten een longitudinaal observationeel cohortonderzoek met gegevens uit de nationale databanken van het US Department of Veterans Affairs. Zij richtten zich op nieuwe gebruikers van PPI’s en van histamine-H2-antagonisten. Degenen wier eerste recept een PPI betrof, werden ingedeeld in de PPI-groep (275.977); degenen die in eerste instantie een H2-antagonist kregen voorgeschreven, vormden de controlegroep (73.335). Gebruikers van H2-antagonisten die later alsnog een PPI gingen slikken (33.136), telden vanaf dat moment mee in de PPI-groep, die daardoor toenam tot 309.113. Aanvullende cohorten bestonden uit 3.288.092 personen die bij aanvang geen PPI’s slikten, en 2.887.030 personen die bij aanvang noch PPI’s noch H2-antagonisten gebruikten.

De mortaliteit (tijd vanaf inclusie tot overlijden, ongeacht doodsoorzaak) werd bepaald bij een mediane onderzoekduur van 5,71 jaar (interkwartielafstand 5,11-6,37). Gebruikers van PPI’s hadden in vergelijking met gebruikers van H2-antagonisten een hazard ratio (HR) van 1,25 (95%-BI 1,23-1,28). De HR was 1,15 (95%-BI 1,14-1,15) bij vergelijking van PPI-gebruikers met niet-PPI-gebruikers en 1,23 (95%-BI 1,22-1,24) bij vergelijking van PPI-gebruikers met mensen die noch PPI’s noch H2-antagonisten slikten. Bij personen zonder maagdarmklachten was de HR 1,24 (95%-BI 1,21-1,27) voor PPI’s versus H2-antagonisten (n = 214.521), 1,19 (95%-BI 1,18-1,20) voor PPI’s versus geen PPI (n = 2.790.697) en 1,22 (95%-BI 1,21-1,23) voor PPI versus noch PPI noch H2-antagonist (n = 2.543.480). Naarmate het PPI-gebruik langer duurde, nam de mortaliteit toe.

De auteurs wijzen erop dat de populatie van Amerikaanse veteranen vooral bestaat uit oudere mannelijke blanken, wat een vertekening kan inhouden. Analyse van verscheidene bronnen van bias deed geen afbreuk aan de uitkomsten. [BMJ Open. 2017;7(6):e015735.]