Methotrexaat even effectief als prednison tegen longsarcoïdose
Prednison werkt op de korte termijn tegen de klachten bij sarcoïdose, maar heeft ook aanzienlijke bijwerkingen, zoals gewichtstoename, slaapproblemen en psychische klachten. Daarnaast berust de keuze voor prednison als voorkeursmiddel op beperkt wetenschappelijk bewijs, stellen de onderzoekers, die de resultaten van hun PREDMETH-studie hebben gepubliceerd in het New England Journal of Medicine.
In de nieuwe studie vergeleken de onderzoekers prednison als voorkeursmiddel voor het eerst rechtstreeks met methotrexaat, dat nu pas wordt gebruikt bij longsarcoïdose als prednison onvoldoende werkt of te veel bijwerkingen geeft.
Minder bijwerkingen
Aan het onderzoek deden 138 patiënten met longsarcoïdose uit 17 ziekenhuizen mee, die nog geen eerdere behandeling hadden gehad. De patiënten, die 24 weken werden gevolgd, werden willekeurig verdeeld in twee groepen: 70 kregen prednison en 68 methotrexaat.
Na de behandeling van 24 weken waren prednison en methotrexaat even effectief tegen symptomen van longsarcoïdose, maar de werking van methotrexaat trad later op dan die van prednison.
In het totaal aantal bijwerkingen was er geen verschil tussen de groep die prednison kreeg en de methotrexaat-groep. Na 24 weken hadden de patiënten die methotrexaat kregen minder bijwerkingen.
Meest voorkomende bijwerkingen in de prednison-groep waren: gewichtstoename, slapeloosheid en toegenomen eetlust. Patiënten die prednison kregen hadden het meeste last van misselijkheid, vermoeidheid en levertestafwijkingen.
Besluitvorming
Opvallend hierbij was dat de bijwerkingen in de methotrexaat-groep vaker tijdelijk van aard waren, aldus de onderzoekers, die het belang benadrukken van gezamenlijke besluitvorming tussen patiënt en arts bij het kiezen van de meest geschikte behandeling. In de toekomst hopen de onderzoekers een keuzehulp te ontwikkelen die kan helpen bij het maken van de optimale keuze voor de individuele patiënt.
De PREDMETH-studie is een landelijke samenwerking tussen onderzoekers, artsen en patiënten en werd gefinancierd door het Longfonds met een consortiumbeurs van het Erasmus MC, het St Antonius Ziekenhuis en het UMC Utrecht.