Pas op de plaats voor DPP-4-remmers
Volgens de NICE-richtlijn van 2009 hebben DPP-4-remmers een plaats naast metformine in plaats van een sulfonylureumderivaat, wanneer deze niet verdragen wordt, gecontraïndiceerd is of bij risico op hypoglykemie. Dit is echter voornamelijk gebaseerd op data uit placebogecontroleerde studies. Britse onderzoekers voerden daarom een systematische review en meta-analyse uit van studies die DPP-4-remmers vergeleken met andere antidiabetica [BMJ 2012;344:e1369].
DPP-4-remmers verminderden het HbA1c en lichaamsgewicht minder sterk dan monotherapie met metformine. In combinatie met metformine presteerden DPP-4-remmers slechter dan GLP-1-agonisten, maar even goed als pioglitazon en sulfonylureumderivaten. Het bijwerkingenprofiel van DPP-4-remmers was gunstig. Ze veroorzaakten minder gewichtstoename dan sulfonylureumderivaten en pioglitazon, maar niet minder dan GLP-1-agonisten. Vergeleken met sulfonylureumderivaten was het risico op hypoglykemieën bij gebruik van DPP-4-remmers lager. Ernstige bijwerkingen kwamen minder voor bij DPP-4-remmers dan bij pioglitazon, en maag-darmklachten minder dan bij metformine en GLP-1-agonisten.
Een recent, twee jaar durend onderzoek vergeleek linagliptide met glimepiride toegevoegd aan metformine [Lancet 2012;380:475–83]. Ook in deze studie was de HbA1c-reductie vergelijkbaar, maar had linagliptine een gunstiger bijwerkingenprofiel.
Hoewel DPP-4-remmers in toenemende mate worden voorgeschreven, is het gebruik van deze middelen nog geen gemeengoed geworden [PW2012;147:22]. Ook de hoop dat inzet van DPP-4-remmers de behandeling met insuline kan uitstellen, wordt nog niet ondersteund door onderzoeksresultaten. In een recent onderzoek gaf toevoeging van insuline glargine aan metformine een sterkere verlaging van het HbA1c dan sitagliptine [Lancet 2012;379:2262–69]. Hypoglykemieën kwamen wel vaker voor bij behandeling met insuline.
DPP-4-remmers lijken hiermee even effectief als pioglitazon en sulfonylureumderivaten, met minder bijwerkingen. Ze zijn echter minder effectief dan insuline en GLP-1-agonisten. Ook moeten kosten en het gebrek aan gegevens over de effectiviteit op harde eindpunten en de veiligheid op lange termijn worden meegewogen.