Van wit naar groen
Ik realiseer me dat ik bijdraag aan het niet-duurzaam zijn van de zorg.
Dat begint al tijdens de studie; voor een gemiddeld analysepracticum moet ik voor de studenten tientallen liters aan oplosmiddelen inslaan.
Natuurlijk letten we er goed op dat alles na de proefjes in het juiste afvalvat terechtkomt, maar toch.
Het lijkt misschien een ver-van-mijn-bedshow, maar het grootste deel van alle farmaceutische grondstoffen wordt vanwege economische redenen aan de andere kant van de wereldbol gemaakt. Dat is goedkoper, en dus gunstig voor de verzekeringspremie.
Maar die lage prijs is uiteraard gelinkt aan de lage lonen en dito milieu-vereisten ter plaatse. Plus dat de grondstof (puur of in tabletvorm) de halve wereld over wordt verscheept, voordat ze onze Nederlandse patiënt bereikt. Hoe duurzaam kan dat zijn?
Dichter bij huis: weet de gemiddelde patiënt of mantelzorger eigenlijk waar medicijnafval heen moet? Van die medicijnen uit India zijn we voorlopig nog niet af, maar laten we ons als ‘faciliterende vervuilers’ dan tenminste inzetten om de afvalstroom beter te beheersen.
Ik pleit voor posters met vriendelijk lachende pillen en de tekst: ‘Waar je ze haalt, breng je ze terug’. Een soort spaaractie om de kids erbij te betrekken kan natuurlijk ook. Totdat apart pillen inzamelen net zo vanzelfsprekend is als inzamelen van lege batterijen.