Nu doen?

De truc is om de vraag op vijf manieren te stellen en te beantwoorden, met elke keer de klemtoon op een ander woord in de vraag.

In theorie werkt dit heel goed, maar in de praktijk is het moeilijk om dit daadwerkelijk toe te passen. Want het perspectief van iemand die jou iets vraagt, is altijd anders dan dat van jou. Dus zijn/haar antwoord is per definitie: ja, dit moet jij nu doen. Terwijl jij je moet afvragen of het echt nú moet, of jij echt zélf degene bent die het moet aanpakken of dat het überhaupt iets is dat gedaan moet worden.

De vraag stellen en kritisch beantwoorden is van belang om je werk goed in te delen. Dit werkt vooral goed bij vergaderverzoeken en mails. Maar ik stel mijzelf steeds vaker deze vraag met de klemtoon op het woord ik, als het gaat om sommige dagelijkse werkzaamheden.

Waarom ben ik als ziekenhuisapotheker bijvoorbeeld dagelijks veel tijd kwijt met het wegklikken van niet- relevante medicatiebewakingssignalen, of het afhandelen van hele simpele protocollaire interventies? Daardoor heb je nauwelijks tijd om eens goed naar een patiënt in het geheel te kijken en complexere interventies uit te voeren.

Maar ik moet helaas vaak “ja” antwoorden: ik moet dit volgens de huidige standaarden zelf doen. Ik ben dan ook blij met de discussie over mogelijke taakherschikking en hoop dat dit ons in de toekomst meer ruimte biedt om de vraag moet ik dit doen, met “nee” te kunnen beantwoorden.