Het land van

Het land waar je geneesmiddelenreclames op televisie kan zien, die je aangename strandwandelingen beloven als je je arts vraagt om een niet nader te noemen bloedverdunner.

Het land waar de reclame daarna gaat over het indienen van een massaclaim tegen de fabrikant van deze bloedverdunner, omdat je een bijwerking hebt ondervonden. Het land waar je écht niet kan studeren zonder rijke ouders of zonder de allerbeste cijfers in je stad. Het land waar een gemiddelde werknemer achthonderd dollar per maand aan zorgverzekering betaalt, en dan nog steeds heel veel niet vergoed krijgt. Het land waar tijdens vele praatjes op het congres werd gesproken over “financial choices in treatment”.

Het land waar je dus niet zomaar gebruik kan maken van die bloedverdunner waarvoor je net een reclame hebt gezien, omdat deze niet wordt vergoed door je verzekering. Het land waar mensen financieel geruïneerd raken als ze kanker krijgen.

Dan kom je terug in Nederland. Het land waar dan net een Kamerdebat wordt gehouden over een verhoging van € 10 voor het jaarlijkse eigen risico. Het land waar mensen deze verhoging buiten proportie en schandalig vinden. Het land waar niemand op straat komt te staan omdat hij een beroerte heeft gehad. Het land waar mensen zich niet realiseren hoe weinig ze hoeven te spenderen aan zorg.

De zorg is niet perfect, maar zo slecht hebben we het eigenlijk niet, in dit land.