Week bedenktijd

Al een paar jaar bellen we in onze apotheek patiënten die net zijn gestart met een bepaald middel, bijvoorbeeld een antidepressivum. En regelmatig blijkt dat die patiënt dat middel eigenlijk helemaal niet wil gebruiken.

Zo sprak ik een vrouw, die niet zo lekker in haar vel zat, die een antidepressivum voorgeschreven had gekregen. Natuurlijk weet ik niet wat besproken is in de spreekkamer van de dokter, en wat de ernst is van haar klachten. Maar aan mij vertelde ze dat ze eigenlijk helemaal geen pillen wilde, maar dat ze liever met iemand wilde praten. Nadat ze de bijsluiter had gelezen, besloot ze dan ook het middel niet te slikken. En zij is niet de enige: onderzoek laat zien dat veel antidepressivumgebruikers stoppen in de eerste weken [1].

Zouden we dit niet eens anders kunnen aanpakken? Een patiënt komt met een (niet-acuut) probleem bij de huisarts. Die stelt de diagnose, vertelt welke behandelopties er zijn en geeft een verwijsbrief met recept mee voor de apotheker. Met die verwijsbrief krijgt de patiënt van de apotheker advies over de farmacotherapie (en dit advies valt net als het huisartsconsult niet onder het eigen risico). De patiënt krijgt informatie mee naar huis, kan daarover nadenken en een week later volgt een vervolgafspraak. Op basis van het advies van beide zorgverleners besluit de patiënt dan om wel of niet te starten met een therapie. Dit geeft de patiënt meer betrokkenheid, voorkomt verspilling en bevordert therapietrouw. Wie pakt het op?

Literatuur

1. van Geffen EC, Gardarsdottir H, van Hulten R, van Dijk L, Egberts AC, Heerdink ER. Initiation of antidepressant therapy: Do patients follow the GP’s prescription? Br J Gen Pract. 2009;59(559):81-7.