In het Nederlands Dagblad stond onlangs een intrigerend stuk van een apothekersassistent over haar corona-ervaring in de apotheek. Over “een oude baas” die een volgnummertje pakt en de apotheek inloopt, tegen de richting van de pijlen op de vloer in. Een duidelijk niet meer zo schone katoenen zakdoek uit zijn broekzak vist, zijn voorhoofd afwist, zijn neus snuit en de zakdoek weer terug stopt. Het herhaalrecept voor zijn medicijnen legt hij op de statafel die voor de balie staat om de anderhalve meter afstand te waarborgen en leunt dan voorover tot vlak voor het plexiglazen scherm.