Als je opa naar buiten wijst, naar het boompje voor het huis, waar hij de hele ochtend al iemand tussen de bladeren heeft zien zitten die naar hem zwaait. Of als hij boos vraagt waarom je hem nooit bezoekt terwijl je iedere dag twee keer langsgaat, dan weet je hoe laat het is: dementie. Wie heeft in zijn nabije omgeving niet iemand die aan de ziekte lijdt en met lede ogen moet aanzien hoe een geliefde vader, moeder, opa, oma of partner ten prooi valt aan een langzame maar gestage geestelijke aftakeling?
